Miguel Anxo Fernán-Vello (Cospeito, 1958) públicou, no ano 2004, Territorio da desaparición. Nel incluía o poema, “Noites coruñesas”.

NOITES CORUÑESAS

 

Labradas como un eco vibrante na sombra azul

do mar, as noites coruñesas arrecenden a hora sensual,

maré salina de estrelas, silencio de enigma portuario,

flor de palpitación líquida no ceo.

 

Noites que se adentran como naves invisíbeis na

cidade e tocan o corazón das rúas, o perfil iluminado

do pensamento, a lámpada secreta das casas. Un mila-

gre de láminas de vento acéndese na lonxanía das

praias e a frescura entra na pel como un asombro.

 

As noites coruñesas suspenden un labio de seda e

lentitude sobre os astros do clima e un alento mariño

transmigrado nos espellos do outono debuxa a forma

íntima das lembranzas.

 

Noites que brillan no Orzán entre cifras de néboa

e luces de neón cando treme na brisa o alcol escuro da

nostalxia. E o mar, sempre o mar e a súa voz que con-

tén todas as palabras do desexo.

 

Nas longas noites que atravesan o tempo, aí esta-

mos, cos ollos abertos, cultivando unha brasa de beleza

no pensamento; sentíndonos vivos como un salto de

luz, aínda máis pura, contra a paisaxe diúrna da morte.