Tes en cambio orfos e orfas

E campos de soledad,

E nais que non teñen fillos

E fillos que non tên pais.

E tês corazons que sufren

Longas ausencias mortás,

Viudas de vivos e mortos

Que ninguen consolará.

(Rosalía de Castro)

Foto: José Suárez, 1936

S.O.S.

 

    Todos presentiamos que a noite

preparaba algún sofisma

   E o faro extraviado

  daba o S–O–S

  no morse

 –clave Orion–

 das estrelas

(Manuel Antonio. De catro a catro)

Conta o patrón nun corro a treboada

do ano setenta –historia de afogados–

e empuxándose, inando, entran mollados os homes dunha “lancha de enviada”.

(Ramón Cabanillas. No desterro)

Foto: José Suárez, 1936

O mariñeiro, escravo do mar, é o gladiador

de hoxe, pelexa en circos de argazo, anfiteatros

son os acantilados e o César é Neptuno.

O seu combate é sempre desigual contra a morte

por máis que no seu peito lle medre unha man branca.

(Miro Villar. Mar de rostros. Gameleiros )

SONETO MARIÑEIRO

 

Adoecen os días nas noites de penumbra

reflexando os teus berros de loitador errante.

Agardando a victoria, desafiando a loita

ficando na batalla ante o fervor do pobo.

 

Adoecen as noites nos penumbrosos días

esgotándose o tempo na loita aletargada.

Levas no sufrimento a espada da coraxe

a mesma, a mesma espada que enfunda os nosos cintos.

 

Levas tamén as bágoas, o medo dos nosos medos.

Coidas o noso alento das aves asasinas.

Andas por entre os cómaros, como quen agarda

lecer. Como quen confía. Como quen andando

debuxa palabras no ar; verbas libertadoras

epitafios e utopías, pero sempre erguido.

(Modesto Fraga. Mar de ausencias)

O “Rifante” tiña fe na súa fada. Unha vez enfermouse e fixo de patrón o fillo máis vello. En canto volveu do mar, o fillo achegouse ó leito do pai e tatexando de medo contoulle que o aparello quedara trabado nunhas pedras. O “Rifante” dixo simplesmente: “Non teñas medo, Ramón; o mar levouno, o mar dará para outro”. E despois calou e virouse cara á parede.

 

¡Que confianza tiña o “Rifante” no mar!

(Castelao. “O Rifante”, de Cousas)

Foto: José Suárez, 1936

Saint–Pierre–et–Miquelon son dúas illas pequenas de soberanía francesa no sur de Terranova. Nos anos setenta en Saint–Pierre falábase tanto galego como francés. O porto tiña uns dous mil habitantes autóctonos e outro tanto de mariñeiros desta costa.

…………………………………………………

As crónicas antigas faltan de veleiros vascos, galegos e portugueses en Terranova dende o século XVI.

…………………………………………………

En Terranova xea todo, ata os mexos, ata as bágoas. No mar boa parte do traballo era simplemente retirar o xeo que se formaba na cuberta.

(Xurxo Souto. Contos da Coruña)

Cabeleira de chúvia, ollos de néboa.

Maria Siléncio, esfarrapada, à espreita.

 

Sempre agardando, pola noite, as barcas. A tua angúria fala con olladas.

(Carvalho Calero. Pretérito imperfecto)

Traio un navío nas veas

Eu nacín pra mariñar;

Quen tente porme cadeas

Háme primeiro matar!

Vale máis ser libre un día

No confín do bravo mar,

Que vivir toda a vida,

Preso, escravo e a calar!

(Fuxan os Ventos)